Hula to tradycja Hawajów.
Hula to droga poznawania siebie.
Hula łączy duchowość i fizyczność.
Hula jest tańcem indywidualności i jedności.
Hula to świat legend i historii, które są częścią nas samych.
Hula to radość bycia ze sobą i doświadczenie pracy w grupie.

W tańcu hula nogi przenoszą nas po ziemi a ręce opowiadają historie. Podstawowy, bardzo naturalny ruch bioder sprawia, że taniec hula uruchamia nasze głębokie pokłady energetyczne, wprawia ciało w ruch. Oddech pozwala rozprowadzić ten wewnętrzny ogień po ciele. Opowiadane historie ukazują obrazy z życia bogów i ludzi, mówią o wzniosłych przesłaniach, ale również dotykają uczuć, emocji, wydarzeń z życia.

Stara forma tańca hula - Kahiko wywodzi się z tradycji świątynnych tańców, w pełnej jedności z Naturą. W pierwotnej wersji w świątyniach tańczyli tylko mężczyźni. Wstąpienie do szkoły hula traktowano jak wstąpienie do klasztoru. Nauka wymagała dużej samodyscypliny, wytrwałości i wiązała się ściśle z rozwojem duchowym. Z czasem taniec hula stał się udziałem całego społeczeństwa. Społeczność hawajską stanowiły wielopokoleniowe rodziny – ‘ohany. Ludzie żyli wspólnie, wspierali się oraz tańczyli całymi rodzinami. W tańcu Hawajczycy opowiadali o sobie, o swojej historii, pochodzeniu.

Kiedy na wyspy przybyli misjonarze, taniec hula był praktyką zakazaną. Starzy kahuni przekazywali jednak tę wiedzę w ukryciu i dzięki temu w ludziach przeżyła tradycja i spuścizna przodków.

Patronką tańca hula jest bogini Laka. Według legend to Laka przekazywała wiedzę o tańcu hula boginii Pele i jej przyjaciółce Hi’iaka. Tancerze przed tańcem składali w ofierze rośliny na ołtarzu bogini. Według Kumu Kaimikaua, maile symbolizowała pępowinę, która łączyła boginię z tancerzem i ziemią. Chodziło o stworzenie połączenia w trakcie modlitwy. Drzewo lehua jest elementem męskim, natomiast kwiat jest elementem żeńskim. Położenie ich na ołtarzu w trakcie tańca symbolizowało taniec i zjednoczenie aspektów męskiego i żeńskiego. Trawa pili umieszczona na ołtarzu miała symbolizować zatrzymanie i niezapominanie o wiedzy uczonej poprzez taniec hula. Ostatnią rośliną, jaką się umieszczało na ołtarzu było drzewo sandałowe – ‘iliahi. Jego zapach miał pobudzać tancerzy, by doświadczali inspiracji w tańcu.

Najbardziej honorowanym miejscem tańca hula jest wyspa gdzie ponoć narodził się taniec hula – wyspa Molokai. Znajduje się na niej niewidoczna dla oczu turystów świątynia poświęcona Bogini Laka - heiau (świątynia). Co roku organizowane jest święto hula Ka Hula Piko, w którym tancerze z różnych szkół halau hula oraz starszyzna kupuna spotykają się o wschodzie słońca i składają ofiary ku czci Boginii Laka.

Taniec hula rozpoznawany był w wielu formach w zależności od instrumentów lub rekwizytów, które towarzyszyły tancerzom. Wyróżniano na przykład:

hula ala’a-papa
Taniec hula wykonywany na cześć bogów, opowiadający o historycznych wydarzeniach i władcach. Tancerze tańczyli przy akompaniamencie bębna ipu heke lub pahu.

hula pa-ipu, lubkuolo (kolana)
Jedna z najtrudniejszych forma tańca, wykonywana na kolanach i w pozycji ciała blisko ziemii.

hulaki’i (marionetki)
Orginalna forma tańca wykorzystująca kukiełki, marionetki albo tancerzy wyglądających i poruszających się jak marionetki.

hula pahu
Jeden z typów hula tańczonych do rytmów bębna pokrytego był skórą rekina. Większość pahu hula obecnie jest robionych na ok. 15-25 cali wysokości.

hula uliuli
Taniec hula wykonywany przy użyciu tradycyjnego instrumentu uliuli – grzechotki.

hula puili
Taniec hula w czasie którego wykorzystywane były kije bambusowe do podkreślania rytmu.

hula ili-ili (kamienie)
Taniec hula z wykorzystaniem kamieni z lawy o podłużnych, płaskich, opływowych kształtach.

hula ohe
Taniec hula wykonywany przy użyciu tradycyjnego instrumentu ohe – fletu nosowego.

Obecnie najbardziej popularne są dwa style tańca hawajskiego wyróżniane ze względu na tematykę tańca, sposób poruszania się tancerzy, ubiór oraz towarzyszące instrumenty:

Kahiko jako starożytna forma tańca hula charakteryzuje się oszczędnymi gestami, dużą dynamiką. Tancerze wykonywali taniec najczęściej do rytmów bębna ipu heke lub pahu.

Tancerze przyozdobieni byli najczęściej w lei z paproci maile lub kukui, spódnice zrobione były z liści ti rośliny zwanej Ki. Roślina ta była uważana za świętą, w szczególny sposób związaną z bogiem Lono oraz boginią Laka. Tematyką tańca kaliko są przede wszystkim Bogowie i legendy z nimi związane.

Auana jest nowoczesną formą tańca hula charakteryzującego się dużą płynnością, miękkością i subtelnością ruchów. Tancerze tańczą do lirycznej muzyki przy akompaniamencie różnych instrumentów, w tym między innymi gitar, hawajskiej gitary ukulele.

Tancerki ubrane są w piękne długie suknie, mężczyźni w kwiaciaste koszule i luźne spodnie. Wszyscy zakładają lei utkane z hawajskich kwiatów – hibiskusa, plumerii, orchidei itp.

Tematyką tańca auana jest radość życia, wszystko co nas otacza, nasze wrażenia, emocje, piękne miejsca.